سیر تحولات آموزش معماری، چه در زمانی که سیستم بوزار حاکم بود و چه در دوره ای که نظام ایتالیا و آمریکا بر آن مسلط گشت، هماره در جستجوی یافتن راه حل ها و راهکارهای طراحی بود و عمده ترین دغدغه معماران حول محورطراحی دوران داشت. همزمان در دوره های مدرن وتا حدودی پست مدرن، بیانیه های معماری یکی پس از دیگری مطرح می شدند و چند نمونه و بنا از آن ساخته می شدند و بیانیه بعدی جایگزین قبلی می شد. بی آنکه قابلیت اثبات شدن یا رد کردن داشته باشند. فقدان نظریه به عنوان اساسی ترین نقطه ضعف معماری در دهه های اخیر مورد توجه عمیق تری قرار گرفت. توجه به انسان – نه به معنای اومانیسمی آن – به عنوان یکی از ارکان اصلی مساله طراحی، بخش مهمی از تغییراتی بود که در حوزه نظریه رخ داد. نظریه ریشه در طرح یک فرضیه داشت و فرضیه نیازمند دستگاهی برای آزمون خود بود و دستگاه آزمون با روش های تحقیق کار می کرد. روش های تحقیق اما بیانیه نبودند، قابلیت رد و اثبات نمودن داشتند و بر اساس آن، امکان اولویت بندی ، طبقه بندی و دسته بندی شاخص ها وجود داشت. مخاطب اصلی شاخص ها انسان ها بودند و این مهم ترین وجه تمایز و افتراق طراحی طراحی محور در گذشته با طراحی پژوهش محور در اکنون بود.

نمایشگاه حاضر، ماموریت نمایش تلاش برای تبیین نوعی هم پیوندی میان نظریه و طراحی را بر عهده دارد. مدل سازی های مفهومی ارائه شده در این نمایشگاه با هدف پاسخ به این سوال که فرضیه و نظریه چه ارتباطی می تواند با طراحی برقرار نماید دارد. سوالی که برای کسانی که با سیستم طراحی محور گذشته کار کرده اند، بی پاسخ مانده است و اکنون با تلاش چهار ساله جمعی از دانشجویان دانشکده های مختلف هنر و معماری و با موضوعات عملکردی و رویکردی متفاوت و متنوع، مجموعه ای را فراهم نموده است تا اثبات نماید نظریه های هنجاری به اندازه کافی و در دنیای متکثر امروز نمی تواند پاسخگویی لازم را برای طراحی ارائه نماید بلکه نگاه باید تغییر کند، پژوهش باید محور اصلی باشد و طراحی وامدار بودن خود را به پژوهش با صدای بلند فریاد کند.